02-04-2008
ΤΟΞΟΠΛΑΣΜΩΣΗ
Α. Επίκτητη τοξοπλάσμωση
Β. Συγγενής τοξοπλάσμωση
ΘΕΜΑ: Επίκτητη τοξοπλάσμωση
ΟΡΙΣΜΟΣ: συστηματική νόσος που προσβάλλει τον άνθρωπο (επίκτητη) ή το έμβρυο του ανθρώπου μέσω του πλακούντα (συγγενής).
ΑΙΤΙΑ: οφείλεται στο πρωτόζωο toxoplasma gondii. Βασικός ξενιστής για τον άνθρωπο αποτελούν τα μολυσμένα αιλουροειδή (γάτες) τα οποία αποβάλλουν με τα κόπρανά τους, ωοκύστεις του παρασίτου. Επίσης μόλυνση μπορεί να προκληθεί από κατανάλωση μολυσμένου κρέατος που δεν είναι καλά βρασμένο ή ψημένο.
ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ: αυξημένη συχνότητα παρατηρείται σε πληθυσμούς που ζουν σε θερμά και υγρά κλίματα, συνθήκες που ευνοούν την παραμονή του παρασίτου στις ωοκύστεις για μήνες.
ΜΕΤΑΔΟΣΗ: ο χρόνος επώασης είναι περίπου 7 ημέρες (από 4 έως 21). Το παράσιτο μπορεί να προσβάλει όλους τους ιστούς στους οποίους βρίσκεται δημιουργώντας ασβεστοποιημένες εστίες συνήθως σε καρδιά, πνεύμονες, ήπαρ, σπλήνα.
ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ :
ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ:
ΕΥΡΗΜΑΤΑ:
Ø Αίσθημα κακουχίας, μυαλγίες και κυνάγχη.
Ø Πυρετός.
Ø Κηλιδοβλατιδώδες εξάνθημα.
Ø Γενικευμένη λεμφαδενοπάθεια.
Ø Ηπατομεγαλία.
Η νόσος μπορεί να είναι και ασυμπτωματική.
ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ:
Ø Λοιμώδης μονοπυρήνωση.
Ø Λοίμωξη απο CMV.
Ø Λέμφωμα.
Ø Νόσος από αμυχές γάτας.
Ø Φυματίωση.
Ø Σαρκοείδωση.
Ø Τουλαραιμία.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ: – ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ:
επιβεβαίωση της λοίμωξης γίνεται με εργαστηριακές μεθόδους.
· Το Sabin Feldman dye test για τον προσδιορισμό IgG αντισωμάτων κατά του τοξοπλάσματος. Η ανεύρεση υψηλών τίτλων με αυτή την μέθοδο είναι ενδεικτικό πρόσφατης λοίμωξης.
· Προσδιορισμός με IFA και ELISA των IgM αντισωμάτων τα οποία όμως δεν είναι ειδικά διότι παραμένουν θετικά για πάνω από 1 χρόνο μετά την οξεία φάση της λοίμωξης. Ο υψηλός τίτλος των IgM και IgGαντισωμάτων συνηγορεί για πρόσφατη λοίμωξη.
Ο προσδιορισμός με ELISA και ISAGA των IgA και IgE αντισωμάτων για επιβεβαίωση πρόσφατης λοίμωξης.
κείμενο
ΘΕΡΑΠΕΙΑ: συνδυασμός πυριμεθαμίνης και σουλφαδιαζίνης για 4 εβδομάδες. Κατά την διάρκεια της θεραπείας γίνεται παρακολούθηση των έμμορφων στοιχείων του αίματος, λόγω τοξικής δράσης της πυριμεθαμίνης στο μυελό. Για την πρόληψη καταστολής του μυελού χορηγείται κατά το διάστημα της θεραπείας φυλλινικό οξύ.
Θεραπεία εγκύου: η σπιραμυκίνη εφόσον χορηγηθεί έγκαιρα μειώνει την πιθανότητα μετάδοσης της νόσου στο έμβρυο. Αν επιβεβαιωθεί όμως η λοίμωξη τότε χορηγείται πυριμεθαμίνη και σουλφαδιαζίνη για όλη την διάρκεια της κύησης. Το πρώτο τρίμηνο αποφεύγεται η χορήγηση πυριμεθαμίνης γιατί είναι τερατογόνος.
ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ:
· Εγκεφαλίτιδα
· Πνευμονία
· Μυοκαρδίτιδα
· Χοριοαμφιβληστροειδίτιδα (σπάνια στην επίκτητη τοξοπλάσμωση, ποσοστό 1% των ασθενών)
Οι επιπλοκές εμφανίζονται κυρίως σε ανοσοκατεσταλμένα άτομα.
ΠΡΟΓΝΩΣΗ: η πορεία της νόσου είναι καλοήθης και τα συμπτώματα υποχωρούν σε λίγους μήνες.
ΠΡΟΛΗΨΗ: Αποφυγή των κατωτέρω: Βασικός ξενιστής για τον άνθρωπο αποτελούν τα μολυσμένα αιλουροειδή (γάτες) τα οποία αποβάλλουν με τα κόπρανά τους, ωοκύστεις του παρασίτου. Επίσης μόλυνση μπορεί να προκληθεί από κατανάλωση μολυσμένου κρέατος που δεν είναι καλά βρασμένο ή ψημένο.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ 250 ΛΕΞΕΩΝ Ημερ/νία:2-4-08
Για το Κέντρο Παιδιατρικής Μέριμνας
Αναστασία Παπάζογλου
Μάριος Ανδρέου
