15-11-2008
Απόσπασμα του κειμένου γράφτηκε από τον καθηγητή Ευτύχιο Βορίδη στο περιοδικό Medilife.
Προσωπικά με αντιπροσωπεύει στο ακέραιο. Η λέξις ικανοποίσηση δεν υπάρχει σε κανένα νομοσχέδιο για το σύστημα υγείας από την νεότερη τροποποπίηση του το 1983 και μετά. Ο πολίτης δεν ζητά απλά υπηρεσίες υγείας, θέλει να ικανοποιείται από τις προσφερόμενες υπηρεσίες. Πράγμα βέβαια που δεν γίνεται. Και για το λόγο αυτό ο πολίτης αναζητά και πληρώνει για καλύτερες υπηρεσίες υγείας όπου η ικανοποίηση του ασθενή είναι πρωτεύον ζήτημα.
Μάριος Ανδρέου
Παιδίατρος
Υπεύθυνος ΚΠΜ
Η ιατρική είναι επιστήμη, αλλά είναι και τέχνη. Την επιστήμη τη μαθαίνει ο ιατρός στο πανεπιστήμιο, από τα βιβλία, τα περιοδικά, τώρα και με ηλεκτρονικά Μέσα. Την τέχνη, όμως, την κατακτά κοντά στον άρρωστο και συχνά με τη βοήθεια κάποιου έμπειρου δασκάλου. Μπορεί να υπάρχουν αρρώστιες, αλλά υπάρχουν και οι άρρωστοι και καθένας από αυτούς έχει κάτι το διαφορετικό, συναρτώμενο προς τους προγόνους του, τις εμπειρίες που του γέννησε η ζωή του, το περιβάλλον και τόσα άλλα.
Αυτό το είδος, όμως, της ασκήσεως της ιατρικής, που ήταν κτήμα των παλαιοτέρων ιατρών, τείνει να χαθεί για πολλούς λόγους. Μεταξύ αυτών είναι η τεχνολογική πρόοδος και η ανάμειξις σε κάθε περίπτωση πολλών ειδικοτήτων, που έχουν ως συνέπεια τη διάσπασιν της ιατρικής ευθύνης. Το συντονιστή τον γνωρίζουν κυρίως οι άλλοι ιατροί, αλλά λιγότερο ο άρρωστος. Πέραν τούτου, η οίκοι νοσηλεία, που άλλοτε ήταν η βάση της ιατρικής, περιορίζεται τώρα το πολύ στο συνάχι και ο ασθενής που καλεί ιατρό στο σπίτι θα βρεθεί ολοταχώς σε διαγνωστικό κέντρο ή σε νοσοκομείο.
Η κρατικοποίησις της ιατρικής έχει ως αποτέλεσμα τον αφόρητο συνωστισμό, με τους ιατρούς να μετατρέπονται σε δρομείς, που μόλις και μετά βίας διαθέτουν ελάχιστο χρόνο για τον συνήθη νοσηλευόμενο, διότι προτεραιότητας έχουν τα επείγοντα περιστατικά. Πώς να εξασφαλισθεί -υπ` αυτούς τους όρους- η σωστή πρόσβασις και η αναγνώρισις της ιδιαιτερότητος ενός εκάστου; Ακριβώς ό,τι συνιστά τη διαφορά μεταξύ φωτογραφίας και προσωπογραφίας. Δεν είναι ως, εκ τούτου, ανεξήγητη η ανάπτυξις του ιδιωτικού τομέως της ιατρικής και κυρίως της νοσοκομειακής τοιαύτης, που έφθασε εις το 40% των ιατρικών υπηρεσιών τουλάχιστον στον τόπο μας. Πέραν τούτου, η μονιμότης των ιατρών του κρατικού συστήματος υγείας είχε ως αποτέλεσμα ικανοί και φιλόδοξοι νέοι ιατροί, επιστρέφοντας από τη μετεκπαίδευση των εις την αλλοδαπήν -η ελληνική ιατρική είναι ετερόφωτος-, να βρίσκουν στέγη μόνο σε ιδιωτικά ιδρύματα, πράγμα που ανεβάζει τη στάθμη των. Τέλος, το όριον ηλικίας των 67 ετών, ηλικία που για την εποχή μας δεν είναι προχωρημένη, παράγει ικανούς ακόμη ανέργους καθηγητάς Πανεπιστημίου, που και αυτοί στρέφονται και καταφεύγουν εις τα ιδιωτικά ιδρύματα.
Ίσως εις την άνθησιν της ιδιωτικής ιατρικής παίζει ρόλο και ο τρόπος επαγγελματικής αναδείξεως των ιατρών, που σταδιοδρομούν σε κρατικά και ιδίως σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, όπου το μόνον κριτήριον που δεν λαμβάνεται υπ` όψιν είναι η γνώμη του ασθενούς. Τα ισχύοντα κριτήρια είναι οι τίτλοι σπουδών και αι δημοσιεύσεις μελετών κυρίως σε περιοδικά της αλλοδαπής, όπως και οι παρουσίες σε συνέδρια. Ο ασθενής αισθάνεται ίσως ότι είναι απλό αντικείμενο διό την αναρρίχησιν του θεράποντος του. Το αντίθετον ακριβώς ισχύει εις τα ιδιωτικά ιδρύματα, όπου βεβαίως δεν αποκλείεται η έρευνα, αλλ` όπου το κύριον κριτήριον αξίας είναι η ικανοποίησις του ασθενούς, συνέπεια της συναισθηματικής επικοινωνίας που οδηγεί εις την ίσως φιλοσοφικήν μέθεξιν, δηλαδή τη δημιουργίαν αισθήματος αμοιβαιότητος. Η ατμόσφαιρα αυτή είναι το κύριο μυστικό της επιτυχίας τής ιδιωτικής ιατρικής δραστηριότητος.
