04-12-2008
από τα ΝΕΑ 29-11-08
Αν κάποιος αναρωτιέται τι σχέση μπορεί να έχει το ιθαγενές (και έλασσον) θέμα των ημερών- το σκάνδαλο Βατοπεδίου- με το μείζον και διεθνέςτην επερχόμενη οικονομική συμφορά- και αν καλώς ασχολούμαστε τόσο πολύ με το πρώτο, όταν το δεύτερο σκιάζει τόσο καταθλιπτικά τα πάντα, η απάντηση θα μπορούσε να κρύβεται σε μια μκρή είδηση από τις Βρυξέλλες, που πέρασε μάλλον απαρατήρητη από τον ελληνικό Τύπο: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε ότι η Βουλγαρία θα χάσει 520 πολύτιμα και αναντικατάστατα εκατομμύρια ευρώ, σε ευρωπαϊκούς πόρους, επειδή τα μέτρα που η χώρα έλαβε για την αντιμετώπιση της ενδημούσης διαφθοράς δεν κρίθηκαν ικανοποιητικά από την Επιτροπή.
Πόσο απέχει η Βουλγαρία από την Ελλάδα; Πρακτικά, με μέτρο τον «δείκτη διαφθοράς» της οργάνωσης «Διεθνής Διαφάνεια», πολύ λίγο- και οι επιδόσεις μας χειροτέρεψαν τα τελευταία χρόνια, επί εναρέτου, νέας διακυβερνήσεως. Ιστορικά, απέχει πολύ. Είναι ήδη μέλος της ευρωζώνης, ενώ η Βουλγαρία απλώς ελπίζει να γίνει…
Αλλά ακόμη κι αν δεν κινδυνεύουμε να τεθούμε εκτός ευρωζώνης (λόγω χρέους) ή να στερηθούμε πόρους (λόγω Εφραίμ και άλλων κρουσμάτων διαφθοράς), το καμπανάκι δεν ηχεί, εξ αυτού, λιγότερο δυνατά.
Την ώρα που ο επίτροπος Αλμούνια μας έδειχνε με το δάκτυλο ως οικονομία-παρίας, χώρα-τέττιξ, που σπατάλησε τα χρόνια των παχιών αγελάδων, αφήνοντας τις πληγές του ανορθολογισμού ανοιχτές, τις σπατάλες άθικτες, τα δημόσια έσοδα απομειούμενα και δανειζόμενη απερίσκεπτα, δίχως να επενδύει παραγωγικά τα δανεικά. Την ώρα που ο κ. Επίτροπος προεξοφλούσε ότι δεν θα μπορέσουμε να επωφεληθούμε από το (κατ΄ ευφημισμόν, έστω) ευρωπαϊκό σχέδιο αντιμετώπισης της ύφεσης, με μειώσεις φορολογίας και αύξηση δημοσίων επενδύσεων, λόγω του υπερβολικού δημόσιου χρέους μας και της δανειοληπτικής μας αδυναμίας. Την ίδια ώρα, η καταιγίδα των αποκαλύψεων περί το Βατοπέδι, αποκάλυπταν σαφέστατα γιατί μας συμβαίνει αυτό και τι μας έφερε σε αυτήν την αδιέξοδη, καταστροφική κατάσταση.
Είναι, πρώτον, επειδή το παραγωγικό μοντέλο «Ελλάς» έχει ξεπεραστεί και χρειάζεται αναδιάταξη. Αλλά και γιατί η μέθοδος διοίκησης του δημόσιου πράγματος α λα ελληνικά, αυτό το μετα-οθωμανικό καθεστώς πλήρους υποταγής της Δικαιοσύνης, της Δημόσιας Διοίκησης και (εν τέλει) και της νομιμότητας, στην πολιτική βούληση του εκάστοτε πολιτικού προϊσταμένου,που απεικονίζεται στην πλήρη και αναντίρρητη υποταγή- για παράδειγμα- της ΚΕΔ, των ορκωτών εκτιμητών, των νομαρχιών, ακόμη και του πολυμελούς δικαστηρίου της Κομοτηνής στα συμφέροντα πολιτικής πατρωνίας που επλάκησαν περί τη Μονή Βατοπεδίου, δεν επιτρέπει καμία διορθωτική παρέμβαση, εμποδίζει κάθε μεταρρυθμιστική (ή όπως αλλιώς θέλει να βαφτίσει κανείς τη θεραπεία) απόπειρα, επιβαρύνει οικονομικά την (έτσι κι αλλιώς μαύρη) παραγωγική τρύπα και αποστερεί από εμπιστοσύνη και συναίνεση τη δημόσια σφαίρα. Το μείγμα μοιάζει απολύτως εκρηκτικό: Από τη μια, μια οικονομία γυμνή, ανυπεράσπιστη απέναντι στην κρίση, αποστερημένη των κλασικών εργαλείων δημόσιας παρέμβασης, επειδή τα χρέη μας απορροφούν την τελευταία ικμάδα και τα τελευταία (και πανάκριβα) δανεικά. Από την άλλη, μια δημόσια σφαίρα παραδομένη στα παραλυτικά, πελατειακά ήθη, αποστερημένη από εμπιστοσύνη και νομιμοποίηση.
Υπό αυτές τις συνθήκες το αίτημα δεν είναι απλώς να φύγουν οι υπεύθυνοι της συμφοράς που μας απειλεί και να τους διαδεχθούν οι άλλοι. Αυτό το προεξοφλούν ήδη οι δημοσκοπήσεις. Αλλά το αίτημα είναι άλλο: είναι μια ριζική αλλαγή. Να σβήσει και να ξανανάψει, με νέα αρχιτεκτονική, το σύστημα, απαλλαγμένο από τους ιούς που το παραλύουν. Στη γλώσσα των υπολογιστών, αυτό ονομάζεται «Reboot»
Σημείωση: συμφωνώ απόλυτα με τον γράφοντα.
Μάριος Ανδρέου
Παιδίατρος
