02-09-2009
Επιστολές Ιατρων – Μελών του Ι.Σ.Α.
ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΜΑΡΩΝΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΡΩΤΟΥΝ: «ΤΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΝΕΤΕ;» ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΑΜΕ «ΙΑΤΡΟΣ»…
ΒΑΣΙΛΗΣ Π. ΚΙΚΙΛΙΑΣ
ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΣΥΜΒΟΥΛΟΣ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ ΝΕΟΛΑΙΑΣ & ΑΘΛΗΣΗΣ
ΙΑΤΡΟΣ-ΕΙΔΙΚ. ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΗΣ
Είμαι νέος ιατρός, στο τέλος της ειδικότητας ορθοπεδικής. Σε άλλες εποχές, μόνο αυτό θα έχαιρε τεράστιας εκτίμησης από την κοινωνία, η αμοιβή μου θα ήταν ανάλογη των σπουδών μου και της βαρύτητας του επαγγέλματος, ο αυτοσεβασμός μου θα ήταν στα ύψη και ο συνδυασμός όλων των παραπάνω θα μου έδινε τη δυνατότητα να εξασκώ το λειτούργημα του ιατρού με μεγαλοσύνη, γενναιοδωρία και πίστη στις αρχές του Ιπποκράτη.
Ό,τι σας ανέφερα παραπάνω μου έδωσε το δικαίωμα η κοινωνία να το αισθάνομαι. Όχι επειδή είμαι ιατρός, αλλά επειδή είχα την τύχη να παίξω επαγγελματικά μπάσκετ. Από αυτό είμαι οικονομικά ανεξάρτητος, από αυτό χαίρω εκτίμησης στον κόσμο, αυτό με έμαθε να αγωνίζομαι με αρχές και καθαρότητα.
Εγώ όμως καμαρώνω γιατί είμαι γιατρός και έτσι θέλω να αισθάνονται όλοι οι συνάδελφοί μου! Δεν ισχύει όμως. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να ισχύει, όταν νέοι ιατροί στα 30-40, με οικογένεια και υποχρεώσεις ανάλογες της ηλικίας τους, εξαναγκάζονται να ζουν με πενιχρούς μισθούς, δυσανάλογους της προσφοράς τους. Πώς να ισχύει, όταν δουλεύουν 24ωρα και 36ωρα χωρίς σταμάτημα, χωρίς σεβασμό, σε κακές συνθήκες τις πιο πολλές φορές; Πώς είναι δυνατό να τους ζητάμε να εξασκήσουν το λειτούργημά τους, όταν στην πιο παραγωγική τους ηλικία τους φερόμαστε ως επιστήμονες τρίτης κατηγορίας, όταν -και με όλο τον σεβασμό στο επάγγελμα του υδραυλικού- ένας υδραυλικός, με μηδέν σπουδές, μηδέν «χαμένα χρόνια» και πολύ προσωπική ζωή, αμείβεται για δουλειά πέντε ημερών όσο ένας νέος ιατρός για δουλειά ενός μήνα!
Ο Γιάννης, ο Δημήτρης, ο Γιώργος είναι υπαρκτά πρόσωπα, ιατροί, νέοι άνθρωποι, εργαζόμενοι στα νοσοκομεία της πρωτεύουσας. Τους εξαθλιώνουμε, τους ξεζουμίζουμε, τους στερούμε τους κόπους των σπουδών τους για χρόνια. Τα καλύτερά τους χρόνια! Και μετά, στα 50 και 60 τους, με τα βιώματα που έχουν πλέον, τους ζητάμε να μην παίρνουν φακελάκια, να σέβονται τους ασθενείς, να είναι υποδειγματικοί ιατροί και άνθρωποι.
Ω! Ποία υποκρισία;;; Αισθάνομαι ελεύθερος σαν άνθρωπος να λέω και να πράττω κατά συνείδηση και με τις αρχές και αξίες που μου έδωσε η οικογένειά μου.
Με αυτές τις αξίες ως οδηγό, σας ζητώ όλοι μαζί να μην μείνουμε στις διαπιστώσεις μου, που, νομίζω, είναι κοινός τόπος για πολλούς από εμάς, αλλά να αγωνιστούμε για να ξαναλάμψει επιτέλους το λειτούργημα του γιατρού.
Μισθοί σε αντιστοιχία με την εργασία, ανθρώπινες συνθήκες, σωστή εκπαίδευση και προοπτική θα πρέπει να ξαναγίνουν ικανή και αναγκαία συνθήκη για το επάγγελμά μας… το μεράκι, την αγάπη μου… την ιατρική!
Είναι εύκολο; Γίνεται από την μία μέρα στην άλλη; Σίγουρα όχι!
Οφείλουμε όμως να προσπαθήσουμε και να επιτύχουμε -αν όχι για τους φτασμένους ιατρούς και επαγγελματίες- τότε για τους νέους ιατρούς, τους νέους ανθρώπους. Για να μην ξεχνάμε ποτέ πως οι νέοι είναι η φυσική μας συνέχεια, η παρηγοριά μας, η ελπίδα μας για το αύριο. Ας τους δώσουμε αυτό που τους αξίζει!
