07-03-2010
Γράμματα Aναγνωστών από την Καθημερινή 7-3-2010
Κύριε διευθυντά
Μία καλή αρχή είναι το ήμισυ του παντός και το αντίθετο μάς το επιβεβαιώνει η νεοελληνική ιστορία.
Μετά τον Ι. Καποδίστρια και τους Βαυαρούς το κράτος θα θυμίζει βάρκα που βουλιάζει από υπεράριθμους επιβάτες. Ευρωπαϊκές χώρες με τον ίδιο πληθυσμό, στη χειρότερη περίπτωση, λειτουργούν με το 1/3 των δημοσίων υπαλλήλων και στην καλύτερη με το 1/10. Για παράδειγμα στην Πορτογαλία, με τον ίδιο πληθυσμό και με τον ίδιο γεωγραφικό χώρο και ανάγκες, αρκούν 300.000 δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ στην ανεπτυγμένη Αυστρία αρκούν 100.000 και σε άλλες χώρες μόνο 70.000. Αναλογιστείτε τώρα το δικό μας κράτος που υπερβαίνει το 1.000.000, που φρόντισαν να διορίσουν και να μονιμοποιήσουν κατά καιρούς οι εθνοπατέρες της χώρας. Παρ’ ότι βουλιάζουμε και γνωρίζουμε τα αίτια, ουδείς βάζει το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων για μια μείωση έστω και στο 1/3, που πλεονάζουν παρασιτικά, θα έδινε οριστική λύση στο πρόβλημα και στο χρέος της χώρας. Αλλά εδώ ισχύει το μη τους ψηφοφόρους τάραττε. Ενώ ήδη βουλιάζαμε, το πρυτανείο της δημοκρατίας που λέγεται Κοινοβούλιο, την τελευταία πενταετία διπλασίασε τους υπαλλήλους του, τριπλασίασε το κόστος λειτουργίας και για να μην υποστούν υπερκόπωση οι προτεριανοί τους αντάμειψαν με δύο επιπλέον μισθούς εις βάρος των υπόλοιπων Ελλήνων. Αντί όμως της ντροπής κυκλοφορούν ελεύθερα κι είναι και τιμητές από πάνω.
Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση θα γινόταν αργά ή γρήγορα, όπως συνέβη και με τις υπόλοιπες 26 χώρες. Η συμμετοχή μας όμως στην ισχυρή λέσχη του ευρώ θα είναι μεν χαριστική, αλλά και με μία ρητή δέσμευση. Καλείσαι να παίξεις ισότιμος στο ίδιο τραπέζι του πόκερ κι όσοι γνωρίζουν το πόκερ έχει τους δικούς του νόμους, που πρέπει να σέβονται οι παίκτες, διαφορετικά μένουν θεατές. Αυτό επισημαίνουν οι συμπαίκτες μας και μας ζητούν να σοβαρευτούμε και δεν έχουν καμία σχέση με τον ανθελληνισμό που κάποιοι εκ του πονηρού ανασύρουν για να καλύψουν τις ντροπές τους. Σήμερα εάν δεν ήμασταν στην ΟΝΕ με την παγκόσμια κρίση η δραχμή θα είχε υποστεί πάνω από δέκα υποτιμήσεις και το ένα ευρώ θα ισούταν το λιγότερο 3.000 δραχμές. Ζήτουλες και τιμητές είναι έννοιες μεταξύ τους ασυμβίβαστες.
Εν όψει του νέου Καλλικράτη για μείωση των δήμων, προκειμένου να περιοριστεί το κόστος, έχουν βγει ήδη τα μαχαίρια από τους απανταχού δερβέναγες μήπως και χάσουν τον δήμο που διαχειρίζεται εκατομμύρια ευρώ και με αρκετές αλχημείες και κακοδιαχείριση, που έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Αλλά κάποιος θα πρέπει να τους θύμισε ότι η Ρώμη, το Παρίσι, το Λονδίνο, με μεγαλύτερο γεωγραφικό χώρο διοικούνται από ένα και μόνο δήμο. Τι ανωμαλία έχει η Αττική, παραδείγματος χάρη, για να διατηρεί πάνω από πενήντα δήμους, ενώ θα αρκούσαν το πολύ τέσσερις; Και για τις άλλες πρωτεύουσες ένας δήμος και ένας για κάθε επαρχία. Υπάρχουν δρόμοι που ενώνουν δύο δήμους και θυμίζουν τη λαϊκή παροιμία που λέει το μισακό γαϊδούρι στο τέλος το τρώει ο λύκος. Αυτά είναι κατάλοιπα της Τουρκοκρατίας, όπου κάθε επαρχία διατηρούσε τον προεστό της, κάθε χωριό το αρματολίκι του και κάθε πέρασμα τον δερβέναγά του.
Επειδή το κράτος φτώχυνε και δεν μπορεί πλέον να δανείζεται, προτείνουμε να επανιδρυθεί η στρατιωτική ΜΟΜΑ που διεκόπη εκ του πονηρού από τους φαυλοκράτες, για να μην υπάρχει ανταγωνισμός με τους κουμπάρους. Οι φαντάροι μετά την εκπαίδευση να προσφέρουν έργο με το αζημίωτο και ταυτόχρονα να μαθαίνουν και κάτι χρήσιμο για την επόμενη ζωή τους, οι δε ένστολοι που συνταξιοδοτούνται στα 50, να συνεχίζουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους έως την ηλικία που συνταξιοδοτούνται όλοι οι υπόλοιποι Ελληνες. Οι χιλιάδες εκπαιδευτικοί δεν μαθαίνουν που δεν μαθαίνουν τα παιδιά μας γράμματα, αλλά το κράτος τους παρέχει τέσσερις μήνες διακοπές. Αρκεί ο ένας μήνας διακοπών, όπως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, ένας μήνας για μετεκπαίδευση, μήπως μορφωθούν οι ίδιοι και στη συνέχεια μεταφέρουν περισσότερη γνώση στους μαθητές, και τους άλλους δύο μήνες εθελοντική εργασία, όπου η χώρα έχει ανάγκη, όπως η πυρόσβεση, κτλ.
Επιβάλλεται το Δημόσιο να γίνει λιγότερο ελκυστικό του ιδιωτικού τομέα, όπως πρόωρη σύνταξη, εφάπαξ, επιδόματα, μήπως και δημιουργηθεί άμιλλα ανταγωνισμού για περαιτέρω ανάπτυξη. Γιατί κάποιος πρέπει να θυμίσει ότι το κράτος – εργοδότης έχει κηρύξει πτώχευση.
Τα κάστρα, λέει ο λαός, πέφτουν από μέσα και αφθονούν οι γενίτσαροι για να ανοίγουν όσες κερκόπορτες είναι αφύλακτες.
Μαυραειδοπουλος Δημητριος, Αθήνα
Μάριος Ανδρέου
Παιδίατρος
Υπεύθυνος ΚΠΜ
